Zürih’e gitmişken, ‘Burada çalışmayı kim istemez?’ ‘Dream ofis!’ gibisinden başlıklarla resimleri internette dolaşan ünlü Google ofisini de görelim dedik.
Alaz’ın keyifsiz günlerine denk gelmişti Zürih ziyaretimiz; ama ofise girip de çalışanların arasına karışınca ve ilgi görünce neşesi geri geldi. Özellikle de asansörde başında bisiklet kaskıyla gezen genci görünce bakışlarını kasktan alamadı.
Önce botanik bahçesi olarak tasarlanmış Jungle Room’a girdik. Zürih hayvanat bahçesindeki Masoala yağmur ormanları gibiydi. Laptoplarını almış çalışanlar görünmüyordu bile saklı köşelerde. Alaz’ın çığlıkları rahatsız etmesin diye, çıkıp Fish’n’Chips köşesine gittik. Elbette Alaz sarkan her objeye elini uzattı. Bu köşeler özel görüşmeler için tasarlanmış. Ne garip geldi, oysaki benim çalıştığım yerlerde özel görüşme olmasın diye özellikle her yer açık herkes birbirini görüp duyabilir şeklinde tasarlanmıştı ofisler.
Ardından 7. kattaki Sky Lounge’da manzara izleyip çay içtik. Sonra da Water Lounge’a indik. Tesadüfen o saatte kimsecikler yoktu; yoksa birkaç dakikadan fazla kalamazdık içeride Alaz’la; çünkü çalışanlar dinlensin diye sessiz bir ortam yaratmışlardı. Alaz’ı yere bıraktık; ya oturup balıkları alkışladı ya da akvaryumlara doğru emekledi. Ben de sırtüstü uzanıp koltuklara günün yorgunluğu attım 15 dakikalık süre boyunca. Hakikatten huzur doluyordu insanın içine.
Kaydıraktan aşağıya kayıp köpeklerin de bebeklerin de bulunduğu yemek salonuna indik. Zürih’te arayıp da bulamadığım çocuk dostu restoranlardan çok daha iyiydi Google ofisi Stokke marka mama sandalyeleriyle. Alaz’ın ağzına layık birkaç da birşey bulduk mu kemirmelik daha ne isteriz?
Acaba babası sayesinde tüm dünyadaki Google ofislerini gezebilir mi Alaz yani biz?
