İsviçre’de ilkokul hayatına katılmamızla birlikte yeni bir şey daha öğrendik bu hafta sonu. Grümpi denilen keyfi, her yaş ve cinsiyete açık futbol turnuvasını…
Alaz’ın okulundan form geldiğinde, sadece okul içi sınıfların maç yapacağı bir müsabaka diye düşünmüştüm. Hatta ben de bir gün gönüllü veli olup bu turnuva sırasında meyve büfesinde çalışacaktım. Eşim de takım tişörtlerini yapmaya gönüllü oldu. Oğlanı da cebren ve hile ile takıma yazdırdık; Die Coolen Kickers’a…
 |
| Benim gönüllü çalıştığım meyve standı |
Neden cebren ve hile?
Açıklayayım… Beden eğitimi derslerinde bazen top-lu oyunlar da oynuyorlar ve biri (ya da birkaçı) bizim oğlana ‘Sen top oyunlarında hiç iyi değilsin. Bizim takımda oynama!’ demiş. O zamandan beri oğlanı top oynatamadık; ne futbol ne voleybol ne de basketbol. Ne zaman gündeme getirsek ‘Ben top oyunlarını sevmiyorum, hiç iyi değilim’ dedi durdu aylardır. O yüzden bu form geldiğinde takıma girmek istemedi hiç. Ben de ‘Mecburi, herkes gidiyormuş’ dedim.
İlk antremanda bu beyaz yalanım ortaya çıktı tabii sınıfın yarısı gelmeyince… O zaman da ‘Form Almanca’ydı ya ben yanlış anlamışım’ dedim. Bizim oğlan gözlerimin önünde ilk kez futbol oynamaya başladı böylece…
Neyse ki koçları harika insanlardı. Alaz’ı da sarıp sarmaladılar. Topa değmekten bile kaçınan oğluma ayrımcılık yapmadılar (tabii ki favorileri değildi; ama onu, ona çaktırmadılar).
Turnuva Günü
 |
| Die Coolen Kickers |
Turnuva geçtiğimiz hafta sonu oldu. Babalar grubu, kızlar – erkekler ayrı ya da karışık takımlarda, kadın antrenörleri, her yaştan insanı futbol oynarken gördük. İnstagram’da da paylaştım makyajlı ve futbol ayakkabılı genç kızları.
Maçtan önceki akşam, ‘Ben takımda olmasam eminim kazanırlar, ben oynarsam kaybederiz’ diye söylenip kalbimizi sızlattı Alaz. Pek nazlanarak gittik okula maç günü sabahı. Okul dediysem; yiyecek – içecek standları, piknik alanı, oyun alanı, kum parkı, şişme havuzlar ve müzik yayını ile tam bir panayır yeriydi. Futbol dediysem, yarım saha kadar büyük alanda 15 dakika süren çift kale maç idi. Belirteyim; hava sıcaklığı İsviçre için normalin yani 30’un üzerindeydi…
 |
| Gururlu anne |
Elbette takımda 3-4 adet çok iyi oynayan çocuklar vardı. Kaleci ve golleri atanlar da onlardı. Fakat dediğim gibi koç-lar çok iyi olduğundan, tüm çocukları birer dakikalık sırayla oyuna soktular çıkardılar. Kimse gocunmadı. Kızları defansa yerleştirdiler ve 4 maçın ilk oyunlarını 5-0 ve 4-1 kazandılar. Öğle arasında sıcağın, yorgunluğun ve havuzun etkisiyle öğleden sonraki ilk maçı kaybettiler. (Alaz’ın demesine göre hile yapmışlar herkesi sakatlayıp; beyaz yalan) İkinci maç ise uzatmalara kaldı, penaltılarda kaybettiler… Bir iki çocuk penaltı atamadıkları için ağladı; ne yazık ki aferim demekten başka elden bir şey gelmedi. Biraz şekerli içecek biraz da jelibon vermek dışında.
Alaz ise eve gidelim diye ağlıyordu artık yorgunluktan. Yaklaşık 7 saattir, sabah 10’dan beri sahadalardı. Neyse sonra 3. ve 4. sırasının belirlenmesi için bir maç daha oldu. Birkaçı, Alaz dahil, ‘Oynamak istemiyoruz’ dediler. Oyun sırasında fikirlerini değiştirip oyuna katıldılar tabii.
Sonuçta bizimkiler komşu ilçeler dahil 8 ilkokul birinci sınıf arasından 3. oldular…. Akşam 18:00’da diğer tüm takımlarla birlikte madalyalarını aldılar…
Hepsini tebrik ediyorum. Çok heyecanlandık maçlar sırasında ve gururlandık elbet. Alaz en kötü oynayanlardan hatta ayağına birkaç kez top değenlerden olsa da, takım kazanınca o da kazanmış oldu. Ayrıca takım ruhunu tatmış olduğu için sevindim. Üstelik bir sonraki sene için ‘Belki gene oynarım, futbolu azıcık daha sevdim’ dedi. Sanıyorum kendisine güveninin (az da olsa) gelmesi beni en çok mutlu eden şeydi.
Bu da günün ve maçın özeti:
NOT : Tüm fotoğraflar bana aittir. Lütfen izinsiz paylaşmayınız…
