İlk Uçak Kazası

Geçen haftasonu İstanbul’dan Burhaniye’ye gitmek için Sabiha Gökçen Havalimanı’ndaydık. Saat 19:30’daki uçağımız saatler 20:00’ı gösterdiği halde gecikme anonsu bile yapılmadan ekrandan silindi. Diğer yolcularla birlikte kimse yok mu bilgi verilsin diyerek toplaştık. Sonunda farklı bir kapıya gönderildik ve bir saat rötar ardından uçağa gitmek üzere otobüse bindirildik. Akşam yemeği yememiştik; annemin güzel yemekleri masada bizi bekliyordu. Alaz birşeyler atıştırmıştı ve meyvesini de uçak koltuğunun gözüne yerleştirdim, basınç değişiminden kulakları tıkandığında yutkunsun diye vermek üzere.

Pilot 5 dakika içinde havalanacağımızı belirtip kalkış için sıraya girdi. Uçuş pistinde hızlanırken birden yavaşladık. Uçak hızlanması gerektiği halde yavaşladığından bir gariplik olduğunu herkes farketti; uçağa ilk kez binenler ve çocuklar (Alaz) hariç.

Pilot teknik bir arıza olduğu anonsunu yaparak kalkış noktasına geri döndüğümüzü açıkladı. O sırada yolculardan birkaçı duman, yangın var diyerek ayaklandı. Hostesler yangın olmadığını yansıyan ışıkların duman görünümü verdiğini söyledi. Biz de o sırada ayaklanmıştık. Hostes oturun deyince, oturduk. Az sonra birileri, açın kapıyı yoksa ben açacağım, yanacağız, öleceğiz diye bağırmaya başladı. Hostes, kapıyı açtı ki insanlar inmeye başladı. Ben Alaz’ı kucaklarken, teyzesi de ceketlerimizi aldı. Aşağıya indiğimizde gerçekten de dumanlar çıkıyordu uçaktan, sol kanadın alt kısmından. Henüz otobüse binerken 4 adet kocaman itfaiye arabası uçağın çevresini sardı. Özel giysili bir itfaiyeci uçağın yanına giderken, o ve kanadın etrafı püskürtülen beyaz köpükler içinde kalmıştı.

Otobüse bindiğimizde ağlayan, telefon görüşmeleriyle olayı canlı olarak tanıdıklarına ileten birkaç kişi vardı. Birisi de görüntüleri videoya çekiyordu. O sırada Anne geldik mi? diye soran Alaz’a ceketini giydirdim. Uçağın hasta olduğunu, uçak doktorlarının geldiğini, başka uçağa bineceğimizi anlattım. O an o telaşta nasıl soğukkanlı kalıp da bunları uydurabildim, şaşıyorum kendime. Sanırım annelik içgüdüsü…

Tekrar bekleme salonuna geldiğimizde olayın iç yüzünü öğrendik. Kalkış esnasında uçağın tekerleği patlamıştı ve sürtünme nedeniyle alev almıştı. Ayrıca en ön sıradaki 4 yolcu, hostesin pilotla konuşmasından bu olayı öğrenmiş, acil güvenlik kapısını açarak yere atlamışlardı. Uçak fazla yüksek olmadığından ciddi yaralanmalar olmamıştı. Asıl felaket eğer uçak havalanıp da inseydi yaşanacaktı. İniş esnasında patlayacak bir tekerlek uçağın yere çakılmasına neden olabilirdi ve açıkçası Edremit’teki havaalanında Sabiha Gökçen’deki gibi bir ilk yardım ve itfaiye ordusu bulunmadığını düşünmek içimize biraz da olsa su serpti. Bir kısım insan uçak biletlerinin ücret iadesini istedi ve bir daha uçağa binmem diye söylenerek salondan ayrıldı. Diğer kısmın içinde biz de vardık, yaklaşık 3 saat daha bekleme ardından aynı havayolu şirketinin başka bir uçağına bindik. Bu sırada tüm yolcular neredeyse arkadaş oldu ve bir bayan herkesin telefon numarasını alıp, havayolu şirketini mahkemeye vereceğini söyledi.

Malesef…
Tek bir görevliye tüm sorumluluk yüklendi, kızcağız neredeyse psikolojik açıdan bizden kötü bir hale getirildi.
Herkes akşam yemeği için evine gideceğinden açtı, yemek ve su ihtiyacı saat 23:00 civarında ancak karşılandı.
Alaz ve diğer küçük çocuklar, biri birkaç haftalık bebek, perişan oldular.
Hamile bir yolcu vardı ve oldukça üzgündü.
İlk etapta uçağın 22:30’da kalkacağı söylendi, gerçekte uçağın kalkışı geceyarısını buldu.

Gelelim bize…
Uçak yolculuğu sadece bir saat süreceğinden, yanımızda teyzesi de olacağından Alaz’ın tüm oyuncaklarını, kitaplarını valize koyup check-in etmiştim. Ne ahmaklık! Meyvelerini acil iniş esnasında uçakta unuttum ve yanımda pek yiyecek birşey yoktu.
Ders: Yol bir saat de sürse, fazladan bez, mama, yiyecek, su almalı. Birkaç haftalık bebek annesini defalarca emdi, uyudu ve eminim bezi de birkaç kez değiştirildi.

Bu gibi durumlarda tazminat ödendiğini duymuştum.
Ders: Üç saati aşan rötarda AB üyesi ülkeler yolcuya tazminat ödüyor. Türkiye’de ise rötarın 5 saati bulması gerekiyor. İnsana verilen değer bir kez daha beni hayal kırıklığına uğrattı.

Yer hosteslerine defalarca yiyecek sordum Alaz için. Beş dakika diye diye 2 saat beklettiler. Sonunda, dağıtılan özensizce hazırlanmış sandviçlerin içindeki salamları yedi Alaz. Tekrar bekleme salonuna geldiğimizde ufak bir ağlama sendromu yaşamıştık. Oradaki üç saat boyunca genelde mızmızlandı. Yapacak tek şek, yakalamaca, saklambaç, kolundan bacağından tutup sallamaktı; biz de onları yaptık. Başka çocukların oyuncaklarını almak istedi, vermeyince ağladı. Son dakikalarda yerlere attı kendini, yuvarlandı. Ne bende yapma demeye hal kalmıştı, ne de o söz dinliyordu. Uçağa tekrar bindiğimizde kucağıma yatırdım, yol boyunca, evde yatağa yatırana dek uyudu. Sonra Çakıl’ın (köpek) ayak seslerini tanıdı ve uyandı. O gece 2’de ancak yatabildik. Alaz’ın uyku düzeni bozuldu, sonraki günlerde ve gecelerde de etkisi sürdü.

Bu ufak kazadan 5 gün sonra havayolu şirketinden bir telefon geldi. Özür dilediler ve bize ücretsiz bilet vermeyi teklif ettiler. Teşekkür ettim. Bu konuda hak-hukuk nasıl işler bilmiyorum. Ufak bir araştırma yapmalı. Uçaklar kalkış öncesi yeterinde emniyet testinden geçiyor mu öğrenmeli.

Bu arada hangi havayolu şirketi diye merak ettiyseniz; Borajet. Gidiş ve dönüşte tekrar uçaklarına bindim, binmek zorundaydım. Ya da karayolunu seçmek durumunda kalacaktım. Onun da pek hayırlı bir seçim olduğu söylenemez ya?

Bu konudaki haberler;
http://www.airporthaber.com/havacilik-haberleri/borajetin-kalkis-oncesi-lastigi-patladi.html
http://www.internethaber.com/sabiha-gokcende-korkutan-kaza-605456h.htm