2006’da evlendiğimden bu yana annemle beraber geçirdiğimiz ilk Anneler Günü bugün. Elbette bir yanımda oğlum bir yanımda annemle bir ilk… İkisi de yanımda ve sağlıklı olduğu için çok şanslıyım 🙂
 |
| Alaz’ın kreşte hazırladığı kart ve kolye 🙂 |
Fakat şanssızlık ki hastalıktan benim başım kalkmıyor, şanssızlık ki oğlum Pazar sabahı demeden 5-6’da uyandırdı bizi, şanssızlık ki hayalimde deniz kıyısındaki çimler üzerinde, pırıl pırıl güneş ışıkları altında güzel bir kahvaltı yapmak varken dışarıda şakır şakır yağmur yağıyor.
Annelik zor zenaat, yaşadıkça öğreniyorsun. Annemin ‘Anne olunca anlarsın‘ dediği geliyor aklıma.
Dün bir yeğenim doğdu; annesinin kucağındaki masum halini görünce, ‘Çocuklar büyüdükçe dertleri de büyüyor‘ demelerinin ne doğru olduğunu farkettim. Henüz 3 yaşında bile değil; ama bebekliğine göre uğraştırdıkları çok.
En azından umuyorum ki oğlum sabahın köründe kalksa da annesini uyandırmamayı öğrenir bu sene. Ben yıllardır annemi uyandırıyor muyum hiç?
