Birkaç sene önce ikiz bebekleriyle uçağa binen Amerikalı çiftin uçuş öncesinde bebeklerin vereceği rahatsızlıktan dolayı yolculara özür mektubu, kulak tıkacı ve şeker içeren paket dağıttığını duymuşsunuzdur. Birkaç hafta önce başka bir aile de kızları için aynısını yaptı. Duyunca insan ilk etapta ’Ne tatlı, düşünceli bir aile’ diyor. Oysa…
Bebekler bebektir ve bazen ağlarlar. Şimdi 1 aylık kızımda gözlemliyorum, sebepsiz yere bile ağladığı, susturamadığım zamanlar oluyor.
Today Gazetesi yazarı Rebecca Dube’e göre, hediye içeren mektup dağıtan yeni ebeveynler farkında olmadan yanlış birşey yapıyor; bebek sahibi oldukları ve bebekle uçağa bindikleri için diğer yolculardan özür diliyorlar. Bu, son derece tehlikeli bir moda!
Alaz ile birlikte, 2. ayından beri Atlantik uçuşları dahil sayısız uçak yolculuğu yaptım, biliyorum. Eğer bebeğim uçakta ağlarsa, onu susturmak için elimden geleni yaparım. En başta o ağlama sesi benim kucağımda, en yakınında ben varım ve o ses en çok beni rahatsız ediyor, strese sokuyor. Çocuksuzken bilmezdim, şimdi anlıyorum neden insanların bebekleri slinge takıp o daracık uçak koridorunda bir aşağı bir yukarı yürüdüklerini, bir annenin neden küçük çocuğuyla uçakta boyama yaptığını veya bebeğine şarkı mırıldandığını. Aynılarını ben yaptım, yapıyorum…
Uçak tuvaletinde bezini değiştirmeme çığlık çığlığa ağlayarak eşlik ederdi oğlum. Tuvalet çıkışında karşılaştığım gözlere ’Üzgünüm çok ağladı; ama yapabileceğim birşey yok!’ bakışı verebilirdim sadece. Karşımdakinin cık cık – laması yerine ’Seni anlıyorum’ tarzında davranışı olursa beni rahatlatırdı, kendime güvenim gelirdi.
Bebekler ağlar. Belki kulağı acımıştır, belki diş çıkarıyordur ve ağrısı vardır, belki uçak gürültüsü onu ürkütüyordur veya kapalı bir yerde saatlerce oturmaktan sıkılmıştır? O anda anneye ’Aaa canım, neden ağlıyor acaba? Yardım edebileceğim birşey var mı?’ demek doğrudur. ’Annesi sen susturamıyorsun bu bebeği ama…’ deyip başımız şişti işareti yapmak ve yanına destekçi arayarak bakınmak yanlıştır.
İlk uçak yolculuğumuzda oğlum belki 1-2 dakika ağladı ve o bana 10 dakika gibi geldi. Onu susturamadığım için kan ter içinde kaldım. Stres oldum, sanki herkes bize bakıyormuş gibi geldi. ‘Ne beceriksiz anneyim, kendi bebeğimi bile susturamıyorum’ düşünceleri üşüştü kafama. Uçak indiğinde, çıkışa ilerlerken önümüzdeki orta yaşlı İngiliz bayan, ’Ne kadar uslu bir bebek, sizi de onu da tebrik ederim.’ dediğinde mutluluktan havalara uçmuştum… Şimdi birini 3.5 yaşına getirmiş iki çocuk annesi olunca anlıyorum; çocuklar ağlar, normaldir.
Demiyorum ki ’Bırakın çocuk istediği gibi uçakta bağırsın, koştursun’. Elbette ilgili anne ve baba, yazılarımdan bilir çocukları ve bebekleri uçakta nasıl oyalayacaklarını. Biz elimizden geleni yapıyoruz, yaparız da, değil mi?
Resim: http://www.today.com/parents/why-you-shouldnt-give-out-goody-bags-while-flying-baby-1D80385611
4 Yorum Var
Valla limizden geleni yapıyoruz ve yine de ağlıyorlar.. Eskiden ben çocuksuzken "amma ağladı yaaa, kadın da bi susturamadı" çok dedim ve o "kadın" ben olunca anladım ve içimden özür diledim tüm o yargısız infaz yaptığım anne babalardan. 7 aylık bebekle 12 saat uçmuş ve 1,5 yaşındaki çocukla toplam 18 uçuş yaptım ve ağlamadığı tek bir uçuş olmadı. İlk başta ben çok stresleniyordum o da aşırı ağlıyordu, ben iyice utanıyordum, o daha da bağırıyordu. Sonra amaaaan dedim bir uçak dolusu insan, zaten yarısı çocuk büyütmüştür, diğer yarısını da bir daha tekrar görme şansım ne (dönüşte aynı insanla aynı uçakta yanyana oturduğum da oldu bu laftan sonra) ve saldım gitti, ben rahatlayınca çocuk da rahatladı sanırım çünkü artık neredeyse hiç ağlamıyor ama ben de ağladığında nasıl susturacağımı (emerken kalkış ve inişte meme, büyüdüğünde oyuncaklar, uçuş modunda çalışan multimedya ve aklına ne gelirse o şebeklik) öğrendim 🙂 Yani uzun lafın kısası, amaaaaan boşverin ya, kim ne düşünür derken hayat geçiyor. İnsanın kınadığı her şey de başına geliyor.
Deneyim paylaşımı için teşekkürler! Aynen öyle… Çocuklu yanımıza oturmasın, derdik. Şimdi çocuklu olduk 🙂 Annenin stresinin bebeğe geçtiğini birkaç yerde ben de okudum. Ne kadar bilimsel bilmem ama işe yarıyor rahat olmak…
Sevgiler…
Kesinlikleee!!! Neymiş o özür mektubu, şeker falan..Yok artık..Bebek bu, ağlar da susar da, hatta kusar da..Hepimiz çocuk olduk…Ve bir gün herkes çocuk sahibi olacak Allah nasip ederse..Onlar da hayatımızın bir parçası, öyle oldukları için bizimleler, onları mutluluğumuzdan yoksun etmediğimiz için,, Başkaları ne düşünür diye yaşamıyoruz.. onlarla güzel bir hayat yaşamak, nice anılar biriktirmek için yaşıyoruz..Evet insan her seferinde biraz daha deneyim kazanıyor, çocuğun oyalanacağı, sevdiği şeylerle yolcuklar kolaylaşıyor..Sevgiyle kalın…
Haklısınız 🙂 Teşekkürler yorum için… Sevgiler!