E malumunuz Türkiye’de su gibi geçen iki haftalık bir süre ardından evimize döndük. Özlem ve doyamama olayı bir hafta da bir ay da kalsak aynı hep…
Alaz’ın da artık aklı erdiğinden bu sorunu nasıl en aza indirgeriz diye düşündüm elbet. Sadece yurtdışı değil, aynı ülkede farklı şehirlerde bile gurbet hissine kapılıyor insan.
- Telefon, internet (özellikle Skype, Facebook) iyi ki var. Bunlar sayesinde yakınlarımızla iletişim kopmuyor, hatta WhatsApp, Viber gibi uygulamalar sevdiklerimizle anı anına paylaşımı mümkün kılıyor. Yaşasın teknoloji!
Eve dönünce valiz boşaltma molasında bir kahve yapıp Skype açmak şart…
- Günlük hayatın gereklerini yerine getirirken bir yandan da dinlenmek gerek. Alaz’a evdeki oyuncaklarıyla özlem gidermesi için gereken vakti sağlamalı. Kreşe bir gün geç gitse de olur…
Tabii söz konusu iş olunca çocuklar kadar lüksümüz yok!
- Hemen bavul boşaltma işine girişmeye gerek yok. Dursun bir kenarda ne olur? Alıştıkları ilgiyi veremesek de çocuklar tatil -üstelik de aile büyükleriyle tatil- ardından ihmal edilmemeli.
Alaz özledim demez mızmızlanır. Çocuk, belki henüz duygularını isimlendiremez…
- Tüm gün eve kapanarak bunalıma girmek, bir sonraki tatile dek saatleri saymak yerine karşı komşuyla bir kahve, yakındaki markete giderek günlük alışveriş yapmak ev ortamına uyumu kolaylaştırır. En zoru da yemek yapmaya başlamak!
Amerika’da yaşayan arkadaşım da, ben de uzun süreli Türkiye ardından zorlanırdık bir süre alışmaya yaşadığımız şehre. Çocuklar olunca ister istemez uyum daha çabuk sağlanıyor sanki…
- Pozitif olmalı. Yaşadığımız yerin güzelliklerini, neleri sevdiğimizi düşünmeli ve miniklere de bunu anlatmalı.
Tatil sonrası ilk sabah uyanır uyanmaz ‘Kavonozumu doldurdum, oyuncak almaya Rennweg’e gidelim‘ diyen Alaz benden önce davrandı.
