Canımın Bir Parçası Bir Parça Daha Büyüyor…

Bugün Alaz’ın doğum günü.

Benim oğlumun. Canım oğlum sayesinde önce anne oldum, dahası Gezgin Anne oldum.

Geçenlerde ona ve Beliz’e şöyle bir masal anlattım:

Alaz ve Beliz büyümüşler, kocaman olmuşlar. Annelerinin evinin önüne arabalarını park etmişler, seslenmişler (doğrusu cep telefonu ile ararlar olacak tabii): 
‘Anne, haydi çantanı hazırla, gel arabaya, sana sürprizimiz var. (Alaz bu ara sürpriz delisi oldu da)… 
Anne hazırlar hemen çantasını, iner aşağıya. Arabayı Alaz kullanıyor (Henüz Beliz dediklerimi anlamadığından Alaz’a araba kullanma sorumluluğu verilerek abi olarak onore edilmiştir), Beliz de önde, Alaz’ın yanında oturuyor. Çünkü ikisi de büyümüş ve ayakları yere değiyor! (Şimdi öne oturmak istemesin diye, görüyorsunuz uyduruk masal anlatırken bile anne kafası arkada tıkır tıkır işliyor). Anne sorar:
‘Aa nereye gidiyoruz?’ 
Alaz ve Beliz: ‘Seni tatile götürüyoruz; ama nereye söylemeyiz’ derler. 
Babayı da işten alırız ve havaalanına gideriz. Alaz ve Beliz uçağa binene dek bize nereye gittiğimizi söylemezler. Sürpriz! 
‘Nereye götürdünüz bakayım beni?’ diye sordum sonra…


Ne güzel masal oldu bu. Kendim bile inandım. En büyük dileğim o günleri görebilmek tabii. Biliyorum kendi başlarına, arkadaşlarıyla, sevgilileriyle gezecekler tozacaklar, uzaklara seyahat edecekler; ama belki bir ihtimal bazen beni de çağırırlar değil mi? 🙂

Alaz’a;
Nice sağlıklı, kahkahalı, sevgiyle dolu ve bol gezili yılların olsun oğlum. Büyüdüğüne tam 4 yıldır birlikte olduğumuza inanamadığım gibi, bazen sensiz bir hayatımız da hiç olmamış ve sen hep bizimleymişsin gibi geliyor.
Seni çok seven annen…
Deniz…