Geçen sene İsviçre’de yaşamak ile ilgili bir kitap okuyordum. Şöyle anlatmıştı yazarı;
Bir partiye davetliyseniz, ilk siz gidin ve en son siz ayrılın. Çünkü İsviçre’de tokalaşma kültürü çok önemli. Davet edildiğiniz evde, ortamda herkesi tek tek dolaşıp tanışmanız ve tokalaşmanız gerekiyor. Ayrılırken de, sırayla herkesin yanına gidip, isimleri hatırlayarak hoşçakal demeniz beklenir. İsim ezberleyemeyenlerdenseniz ilk giden olmasanız da sona ayrılanlardan olun.
Tam da isim ezberleme yeteneği olmayan bana göre…
Neyse asıl atlatacaklarıma gelince. Alaz kindergarten denilen ana sınıfına başladığı ilk günden beri her sabah okula vardığında ve her öğle okuldan ayrılırken öğretmeni, Frau H. ile tokaşıyorlar. Öğretmen çocuğun boy seviyesine eğiliyor, elini uzatıp gözlerinin içine bakarak ‘Grüetzi Alaz!’ diyor. 19 çocuğa tek tek, her sabah ve her öğle vakti. Bir çeşit çocukları ‘adam’ yerine koyma olayı gibi geldi bana.
Geçen gün Alaz’ı spor dersine bıraktım. Birkaç adım attıktan sonra geri dönüp ne yapıyor diye de baktım. Önce deli dana misali spor salonunun ortasına koştu. Sonra birden geri dönüp öğretmenin yanına gidip elini tokalaşmak için uzattı. ‘Hallo Frau X!’ diye. Bayıldım… Çok hoşuma gitti. Benim onu izlediğimin farkında bile değildi. Medeniyet öğreniyor oğlum… Hem de bizden değil, öğretmeninden ve arkadaşlarından. Umuyorum ki bu uygulama ilerki sınıflarında da devam eder. Düşünsenize kulağımızı çeken, elimize cetvel ile vuran orta okul, lise öğretmenlerimiz sabahları derse girince 5 dakikayı bizimle tek tek tokalaşmaya ayırsalardı belki çok daha farklı insanlar olurduk?
*Frau: Almanca bayan/kadın manasında…
** Resim : https://www.flickr.com/photos/atoach/
