İki Çocukla Seyahatler…

Deseniz ki, ‘Tek başına iki çocukla Fizan’a gider misin?’

Temsili Beliz

Derim ki, ‘Alaz ile Fizan’a da Sidney’e de giderim’ Aktarma da yaparız, havaalanında da bekleriz. Muhabbet ederiz, boyama yaparız, film izleriz, yemek yeriz, içimizden tuttuğumuz hayvanları bilmeye çalışırız, uyuruz. Tek başıma Alaz ile her yere giderim. Çünkü Alaz seyahat etmenin inceliklerini, nerede nasıl davranması gerektiğini küçüklüğünden beri yaptığımız bire bir yolculuklarımızda öğrendi. Şimdi tam kıvamında.


Her 4.5 yaş çocuğu gibi meraklı. Örneğin Afrika’yı duymuş ve bir arkadaşının oraya gittiğini söylüyor. Afrika’ya gitmek istiyor. Sanıyor ki Afrika’da uçaktan inince filler, zürafalar, aslanlar bizi bekliyorlar! Aklımın bir yanı ‘evet, gitmeliyiz, şimdi görmeli‘ dese de, diğer yanı ‘yok canım safari turunda bekleyecek sabrı yok, o hayvanları bire bir görünce korkacak, gözlerini yumup arkama saklanacak tüm tur boyunca beni/babasını sıkıntıya sokacak. Sonra da aylarca o vahşi hayvanlar rüyalarına girecek ve korkacak’ diyor. Öte yandan Beliz için ‘mission impossible’… Beliz’i şu an bebek arabasına zor oturtuyoruz, safari turunda ooo kim bilir neler yapar?

Havaalanına, bizi karşılamaya gelmiş 🙂

Neyse, asıl konuya döneyim. Alaz ile Afrika safari turu hariç, ona göre korkunç hayvanların olmadığı her yere çok rahat giderim. Siz de eminim benim gibi düşünüyorsunuzdur. Artık yolculuklar epey kolaylaştı bu 4-5 yaş grubuyla.


Fakat, Beliz ile ne kadar uzağa gidebilirim diye hiç bir fikrim yok. İki kardeş, ikisi de birbirinden zıt kutuplar. Birine masal anlatırken herşeyi yaptırabilirsin (Alaz), diğerine Disney on Ice gelse o en sevdiği lokmayı yemeyecekse de yemez. İtiraf edeyim, Beliz benim ilk çocuğum olsaymış, gezginanne.com olmayabilirmiş. Abartıyorum, onun da süper melek bebek olduğu anlar çok. Fakat bilinmezliği de çok. Hani emzik dışında hiç bir şeye güvenemiyorum ki bazen o emziği de alıp kafama çalabiliyor. Neyse böyle cabbar bir kız çocuğu olması bir bakıma da iyi aslında. Gelecekte tek kendini değil, abisini de korur. Bahsetmiştim daha önce Londoner Oğlum, Heidi Kızım isimli yazımda da. Değişen birşey yok yani…


Beliz ile tek başıma yola çıkıyoruz haftaya. Alaz’ın okulu olduğundan evde babasıyla kalıyor. İlk kez keyfi olarak ayrılıyoruz Alaz ile. Daha önce Beliz’in doğumunda ayrı kalmıştık sadece. Bu ayrı kalma olaylarını da arttırmayı düşünüyorum yavaş yavaş. Neyse o başka bir yazı konusu olsun…


Alaz, Beliz ve benim gideceğimizi biliyor ve çok mutlu. Babasıyla birlikte her akşam çılgın partiler yapacaklar, evi yıkacaklar diye plan yapıyorlar. Ben de Beliz ile ‘tek çocuk hiç çocuk’ olayını yaşayacağım için çok mutluyum. Anne demeyi 15. ayda anca öğrenen benim güzel kızım uslu uslu uçakta oturur değil mi?!


Yeni yürümeyi öğrenmiş, merakta sınır tanımayan, korku nedir bilmeyen 1-2 yaş arası çocuk ile yolculuk yapmak en zoru. Eski yazılarımı okuyup 1.5 yaşındaki Alaz ile yolculuklara nasıl hazırlanmışız fikir alayım.


İki çocukla Fizan mı? Yok, henüz Beliz bilmecesini çözmeden tek başıma ikisiyle çok uzaklara gidemem; ama İstanbul’dan aktarma da yaptığım Zürih-Edremit arası 5-6 saat yolu, hatta gecikmelerle 10 saati bulan yolculuğu yapmışlığımız burada var. Tek fark, Beliz henüz yürümüyordu! O yürümeye doysun, dediğimi anlasın, derdini anlatsın yolculuklarımız tadından yenmeyecek! (Büyük konuştuğum bu lafımı da seneye hatırlatırsınız!)