Saldım çayıra…

‘Aileler ilk çocuğa aşırı ilgi, ikinciye gerektiği kadar ilgi gösterirler’ diye okumuştum bir yerde. Gerçekten öyleymiş…

Uyku hali…
Birinci doğmadan önce Tracy Hogg’un ‘Baby Whisperer’ kitaplarını hatim etmiş, hangi sorunda nereye başvuracağımı fosforlu kalemle çizmiş, aralarına notlar koymuştum. Hastaneden eve geldiğinizde yatırın kendi yatağına, başlayın uyku eğitimine diyordu. Kendi kendine uykuya dalan; ama 40 dakikadan fazla uyumayan nurtopu gibi bir çocuğumuz oldu. Gece uykusu öncesinde her akşam, banyo, pijama, kitap, resimlere-böceklere iyi geleceler dileme faslı yaptığımız halde gecede 4-5 kez uyanırdı. Uyku eğitimi ancak 2 yaşındayken bitmişti, deliksiz uyumaya başladı; ama sabah 6’da ayaktaydı kaçta yatarsa yatsın!

İlkine uyku düzeni uyguladık, uykuyu sevmeyen bir çocuk oldu. İkincisini kucakta mı uyutsak, bizimle mi, nasıl uyusun diye karar veremediğimiz kızım, emeklemeyi geçip sıralamaya başladı. Ne uyku öncesi banyo yaptırdık, ne de kitap okuduk. İlk 2 ay sürekli ağladığından üzerimde taşıdım. Sonrasında kendi yatağında kendi kendine uyur oldu. Geceleri de 1 veya 2 kez uyanıyor üstelik.

Meme ve emme konusu…
İlkinde hastane odasındaki ilk gece emziremiyorum, emmiyor diye ağlamıştım. Eve çıktıktan sonra yine Tracy Hogg üsulü 3 saatte bir emer diye ağlamasını açlık harici başka şeylere yordum hep. Ya da 3 saat oldu, acıkmıştır artık emmesi gerekir diye düşünüp uykusundan uyandırdım! Ek gıda yemiyor diye yaşından önce gece sütünü bile kestim. Bu şartlarda bile memeyi ve emmeyi çok sevdi, hatta yemek sevmedi. Hala sevmez, zorla yer.

İkincide doğumdan sonra süt hemen geldi, sanırım vücut süt üretimini hatırladı. Ağladı mı emzirdim, saate bakmadım. Geceleri uyandığında kimseyi uyandırmasın diye dayadım memeyi. 6ıncı ayında başladığımız ek gıdaya bayıldı. Memeyi gündüz aramaz oldu. Zorla emziriyorum hatta uyku arasında. Yaşına dek de zorlayacağım gibi.

Kendi kendine yetebilse…
İlkinde, sabah uyansın da sevelim diye bebeğimizin gözünün içine bakardık. Dayanamaz dürterdik. Gözünü açtı mı kucaklar, sevmek için yarışırdık. Aktivite yaratmak için oyunlar oynatır, kitaplar okur, o kurstan bu kursa koştururduk. Dönsün, yürüsün diye ailecek seferber olmuştuk! Kendi kendine 5 dakika kaldı mı, yanına gider, kucaklardık. Bunların sonucunda, 2 yaşına geldiğinde kendi başına iki dakika durmayan bir yavrumuz vardı. Sonra da niye kendi kendine oynamıyor hala diye yakınıyorduk. O yüzden kardeş yaptık hatta. Birlikte oynasınlar da biz rahat rahat çay içelim dedik. 4 yaşına geldi, hala tüm gün ‘anne, anneee, anneee, baba, baaabaaaa, baaabaaa’…

İkinci saldım çayıra hesabı oldu. Gerçekten saldık yere, baktık işimize. Dönmeye başladı kendi kendine. Bir gün farkettik popoyu kaldırmış emekliyordu. Hatta eve gelen kargo kutusunu yürüteç yapmış evi turluyordu 8 aylık olmadan! Kendi kendine oynar, debelenir, durur. Hani sanki anne sen beni doyur, yatır gerisini ben hallederim diyor bize. Sabah uyandığında gözümü bile açmadan oyuncak atıyorum yatağına, oynuyor. Kimse tepesinde dikilmiyor, abisi hariç! Üstelik hiç bir kursa gitmedik birlikte, en büyük aktivite abisi ve abisinin oyuncakları…

Hastalık durumunda…
İlkinin burnu tıkansa internetten araştırır, genelde olumsuz hatta ölümcül vakalara denk gelir, hemen doktordan randevu alırdım. Aşı günlerinde babasıyla birlikte doktora giderdik, o aşıdan ağlayınca babasının da benim de gözlerimize yaş dolardı.

İkinci ise, evde okula giden abi olduğundan ve o abi saat başı oraya buraya değen ellerini kardeşinin ağzına soktuğundan daha sık hastalanıyor doğal olarak. İlk dört gün bekliyorum, 5. gün hala iyi değilse doktordan randevu alıyorum. İnternette semptom araştırmasına hiç girmiyorum. Merak ettiyseniz hiç bir aşı gününde babası bizimle doktora gelmedi.