Bir Uçak Yolculuğu Ardından…

Zürih Havaalanı’nı hiç bu kadar kalabalık görmemiştim. Hafta içi bir gün seçmemize rağmen oldukça yoğundu. Her noktada sıra vardı desem yeri…


Neyse ki uçuştan 2 saat önce havaalanına vardığımızdan stres yaşamadık. Pasaport kontrolden geçerken Almanca ‘Çocukların babası nerede?’ diye sordu görevli. Yanımda muvafakatname türü bir belge vardı neyse ki. ‘Babaları daha sonra bize katılacak’ dememi yeterli buldu. Belgeye gerek kalmadı.



Sabah 8’de evden ayrılmamız gerekmişti ve erkenden uyanan çocuklarım olsa da, uçağa binince Beliz uyuyakaldı. Ya da uyanınca çikolata vereceğim demiş olabilirim. Alaz çikolata sevmediğinden pek oralı olmadı. Önümüz, arkamız, sağımız, solumuz tüm uçak çocuklu aile doluydu. Sanmıyorum ki çocuksuz biri olsun. Yoktu, eminim…


Artı, ailelerin hemen hemen tümü bizim gibi çocuklarını yurt dışında büyüten, iki dilli yetiştiren ailelerdi. Kimi Türkçe konuşuyor, kimi Almanca, kimi Türkçe anlamıyor falan tam bir karmaşa. Çünkü, uçak yerinde durmayan ve bağıran çocuklar ile doluydu ilk anlarda. Zamanla sakinleştiler, duruldular, tekrar cozuttular.


İnerken, biz en son sıralarda olduğumuzdan, yerlerin ve koltuk aralarının pisliğini sormayın. Oyun hamurları, cipsler, içecekler, sakızlar, şekerler, boya kalemleri, kağıtlar; her yer her yerdeydi açıkçası.


Ankara aktarması seçtik bu kez. İstanbul’da koştur koştur yetiştiğimiz rötarlı uçaklar, uzun sıralar, pis tuvaletler ve kalabalık yerine şu an Ankara’da Esenboğa Havaalanı iç hatlarda klasik müzik eşliğinde bu yazıyı yazıyorum. Alaz ile Beliz ise oradan oraya koşturup önümdeki çocuk oyun alanında oynuyorlar. Daha doğrusu diğerler çocuklara azmanlık yapıyorlar.


İkisi bir arada oldu mu sormayın eşkiyalıklarını… Özellikle Beliz! Parkta bulunan küçük çocuk anneleri tutuştu. Benimkiler yerlerde sürünmeye alışık olduklarından, sürünüyorlar burada da. Diğer çocuklar da peşlerinde. Anneler tepelerinde ‘Oğlum pis orası, oğlum yere oturma, oğlum yapma, gel sana video açayım, annecim çekil oradan!’ Kadıncağız sinir oldu. Çocuk da oturup video izlemiyor, bizimkilerin peşinde, onlar ne yaparsa yapmaya çalışıyor tabii. Videodan daha eğlenceli oldukları kesin.


Tabii diğer anneler de haklı bir bakıma çünkü oyun alanı, pis. Pis olmasa da tozlu. Çünkü biz Türkler çok temiziz! Çocukların üzeri şimdiden leş gibi oldu.


Devamı:

Ankara Esenboğa iç hatlarda çocuk oyun alanı

Yaklaşık 4 saatlik bekleme ardından Edremit uçağına bindik. Çocuklara birer lolipop verdim kulakları acımasın diye, onlar yorgunluk ve lolipop sayesinde sessiz ve sakin dururlarken uyuyakalmışım. Birden telefona gelen mesaj sesiyle irkildim. Uçak kalkmak üzereydi ve yan koltuktaki adam hala mesajlaşıyordu. Kimsenin de uyardığı yoktu. ‘Pardon, telefonunuzu kapatır mısınız?’ dedim. Adamın yüzüme bile bakmadan ‘Tamam’ diyerek telefonunu kapatması ve uçağın tekerleklerinin havalanması arasında birkaç saniye var. Etraftaki insanlara baktım. Her uçakta bana denk geliyor böyle telefonu kapatamayan bir zat! Her uçakta da çekinmeden uyarıyorum.